هفت

من اگر یک روز معلم بشوم هیچ وقت به بچه ها نمی گویم که زندگی شیرین و زیباست.که وقتی بزرگ بشوید همه چیز درست می‌شود. لال بشوم اگر بهشان بگویم که "بزرگ می شی٬ عروسی می کنی٬ بچه دار می شی٬ بچه خودت میره مدرسه٬ بعد تو لباس مدرسه که ببینیش کیف می کنی...".

دستشان را می گیرم بهشان آفتاب کج زمستان روی ملافه‌های تمیز٬ شمعدانی پشت پنجره٬ گربه سیاه سه راه جمهوری٬ پیرمرد گاریچی با چپقش٬ دست‌های مادربزرگ و برف زمستان روی درخت‌های پرتقال را نشان می‌دهم. برایشان سیب زمینی سرخ‌کرده می‌خرم. می‌برمشان نادری تا هوا را ببویند. می‌برمشان کوه٬ بعد همه می ایستیم و از ته دل جیغ می‌کشیم.

داستان آدم‌های معمولی را برایشان خواهم گفت. بهشان می‌فهمانم که بچه‌های قشنگم شما به زندگی پرتاب خواهید شد. پیش از آن که بفهمید چه خبر است بارها گریه خواهید کرد. بارها در تنهایی٬ زانوهایتان را بغل خواهید کرد. بارها به شما ظلم خواهد شد. بارها مرگ را٬ درد را٬ افسوس را تجربه خواهید کرد.

من اگر یک روز معلم بشوم٬ درست در میانه یک روز سرد زمستان کلاس را تعطیل خواهم کرد تا شلوار راحتی بپوشیم٬ بریم زیر پتوهایمان٬ شیرکاکائوی داغ بخوریم و از پنجره حیاط را نگاه کنیم.